Droga do Euro 2012: Polska - Finlandia (29.05.2010)

W nowym cyklu na blogu będę analizował grę naszej reprezentacji w spotkaniach towarzyskich. By zrobić to jak najdokładniej wybrałem się w sobotę do Kielc na spotkanie z Finlandią, niestety na stadion wszedłem dopiero w 13 minucie spotkania (serdeczne pozdrowienia dla Pana, który projektował bramki wejściowe na stadion i dla organizatorów).

Ustawienie drużyny trenera Smudy w spotkaniu z Finlandią to coś pomiędzy 4-3-3, a 4-2-3-1, jednak ze względu na bardzo ofensywną grę Mierzejewskiego należy skłonić się do wersji drugiej, czyli 4-2-3-1 (Piszczek, Wojtkowiak, Żewłakow, Dudka - Jodłowiec, Matuszczyk - Błaszczykowski, Mierzejewski, Lewandowski - Jeleń). Zasygnalizowane powyżej ustawienie linii pomocy bardzo dobrze widać tutaj:

W tym miejscu warto jednak zwrócić uwagę, że Lewandowski i Jeleń zamienili się w przerwie pozycjami. Goście w tym spotkaniu ustawili się bardzo podobnie, kluczową rolę w ich systemie odgrywał Jari Litmanen, lekko podwieszony pod napastnikiem, jednocześnie uczestniczący w kreowaniu gry, często cofający się  bardzo głęboko.

Boczni pomocnicy, grający bardzo ofensywnie w przypadku kontrataków schodzili do środka, próbując wykończyć akcje. Znakomicie z kieleckich trybun widać było, iż broniąć skandynawowie ustawiają się 4-4-1-1, natomiast w ataku przeobrażał się ten system w ustawienie bardzo zbliżone do polskiego.

Dość dobrze wyglądała gra defensywna polskiego zespołu (skuteczne krycie strefą przy stałych fragmentach gry), dwóch środkowych obrońców wspieranych było przez defensywnego pomocnika (Jodłowiec), boczni natomiast bardzo często podłączali się do akcji ofensywnych. Szczególnie dobrze funkcjonowało to po prawej stronie, Łukasz Piszczek bardzo często uczestniczył w akcjach zaczepnych naszej drużyny (świetnie widać to na poniższym zdjęciu wraz z opisywanym powyżej ustawieniem gości w defensywie).

Po przeciwnej stronie boiska do gry podłączał się Dariusz Dudka, trzeba jednak podkreślić, że ze względu na obecność na jego skrzydle Roberta Lewandowskiego założenia taktyczne dla zawodnika Auxerre powinny być nieco inne niż dla Piszczka. Lewandowski nie sprawdził się jednak na lewym skrzydle, zagrał bardzo słabo, nie wchodził do środka i nie zostawiał całego wolnego sektora boiska dla Dudki - dużo lepiej wypadł w tym aspekcie gry Jeleń, któremu gra w bocznym sektorze nie przeszkadzała. Oprócz obrońców za grę defensywną byli głównie odpowiedzialni jeszcze Jodłowiec i Matuszczak (częściej ustawieni byli pionowo, a nie poziomo). Trzeba przyznać, iż tworzyli razem dość dobrze współpracujący duet, gdy jednak pomocnicy rywali grali na jeden kontakt, pojawiały się problemy z nadążeniem za nimi. Widać było w naszym zespole wyraźny podział na zawodników broniących i atakujących, nie mieliśmy na boisku gracza w równym stopniu wykonującego oba te zadania, tak jak Roman Emerenko grający z numerem 7. Za poczynania defensywne była więc odpowiedzialna głównie 6 zawodników (Piszczek, Wojtkowiak, Żewłakow, Dudka, Jodłowiec, Matuszczak), za ofensywę 4 (Błaszczykowski, Mierzejewski, Lewandowski, Jeleń). Przyznać trzeba, iż ustawienie to żywo przypomina Inter Mediolan z finału LM, choć moim zdaniem ofensywni gracze z Włoch poświęcali dużo więcej uwagi defensywie niż Polacy. 

Za kreowanie akcji ofensywnych odpowiedzialni byli głównie Mierzejewski i Błaszczykowski. Bardzo ciekawie wyglądało prawe skrzydło polskiej drużyny, w tym sektorze boiska bardzo często Polacy stwarzali przewagę liczebną (Piszczek, Błaszczykowski, Mierzejewski, czasem schodził jeszcze Jeleń, a nawet Matuszczyk), w zamyśle miało to doprowadzić do stworzenia sytuacji, w której podchodzący do Polaków obrońcy zostawiają bardzo dużo miejsca w polu karnym np dla Roberta Lewandowskiego. Podobny efekt próbował wywołać Ireneusz Jeleń schodząc do bocznych sektorów boiska i wrzucając piłkę na środek pola karnego.

Bardzo podobała mi się w polskim zespole ruchliwość i liczne zmiany pozycji w formacji ofensywnej, szczególnie na linii Mierzejewski-Błaszczykowski-Jeleń. Osobiście uważam, iż Robert Lewandowski zupełnie nie nadaje się do gry na pozycji, na której występował w pierwszej połowie, odniosłem wrażenie, iż gubił się na boisku. Mimo tego, Polacy byli w stanie stworzyć liczne sytuacje bramkowe, dobrze wychodzili na pozycje, ładnie grali z  pierwszej piłki. W grze polskiego zespołu widać było pomysł, akcje przeprowadzane były w dość dużym tempie. Wyglądało to jednak znacznie lepiej kiedy w roli lewoskrzydłowego wystąpił Ireneusz Jeleń, choć zagrał bardzo nieskutecznie to licznymi rajdami i wejściami w pola karne stwarzał bardzo duże zagrożenie. 

Nie ma w tym miejscu sensu opisywania tego, jak wyglądała polska drużyna po przerwie, co kilka minut dochodziło do kolejnej zmiany. Warto jedynie podkreślić, iż w pewnym momencie zmieniły się proporcje w linii pomocy, grający jako defensywny pomocnik Sadlok miał przed sobą Peszkę i Mierzejewskiego (Rybusa). Przyznać muszę, iż Franciszek Smuda realizuje swoje zapowiedzi - reprezentacja gra ofensywnie i ciekawie, jej ustawienie jest nowoczesne i bardzo skuteczne. Mam nadzieję, iż uda się je jeszcze dopracować.