1. Legia Warszawa - Wisła Kraków (08.05.2010) - Trener Białas strzela sobie w stopę

Jako, że jest to pierwsza analiza na tej stronie zacznę od kilku słów wyjaśnień. Przede wszystkim zamierzam się skupić na analizie taktycznej, nie będę więc zwracał uwagi na formę zawodników, interesuje mnie jedynie realizacja założeń taktycznych, sposób w jaki się poruszają po boisku, a nie to czy piłka przez nich kopnięta dociera do celu. Moją intencją jest w każdym przypadku analiza gry obu zespołów, w swoich wypowiedziach będę jednak zawsze bazował na gospodarzach - taką przyjmuję zasadę.

Analiza tego spotkania opiera się tylko i wyłącznie na przekazie telewizyjnym co znacząco obniża jej wartość. Następne spotkanie, które będę się starał rozłożyć na czynniki pierwsze (Ruch Chorzów - Lech Poznań) będę obserwował już z trybun.

Ustawienie przyjęte przez trenera Białasa (4-5-1), którego nie należy absolutnie mylić z 4-3-3, moim zdaniem znacząco utrudniło Legii kreowanie sytuacji ofensywnych. Biorąc pod uwagę bardzo duży tłok w środku pola (Jarzębowski, Borysiuk, Iwański, Sobolewski, Ba i wspomagający ich Boguski) z góry wiadome było, iż strefa ta będzie przez graczy Legii w rozgrywaniu wykorzystywana raczej rzadko (tylko jeden kreatywny gracz, dla kontrastu w Wiśle każdy z trzech zawodników potrafi dobrze rozegrać piłkę). Statystyki z tego spotkania lekko zakrzywiają prawdziwy obraz, zgodnie z nimi Warszawiacy wymienili większą ilość podań (również celnych) pamiętać należy jednak, iż w zdecydowanej większości były to zagrania między czwórką obrońców. Kolejnym problemem Legii było rozwinięcie skrzydeł (Rybus miał po swojej stronie ofensywnie grających Alvareza i Małeckiego, co przy jego znanych problemach w defensywie oznaczało, iż musiał ograniczać swoje wypady, z kolei Szałachowski musiał uważać na ofensywne wyjścia Brożka i radzić sobie z bardzo twardym Diazem)- moim zdaniem zawodnicy ci grali zdecydowanie zbyt szeroko, należało zejść do środka, zbliżyć się do Grzelaka i rozciągać środek obrony przeciwnika.

Swoim ustawieniem Legia sama zmusiła się do gry długimi piłkami na Grzelaka. Mając wielki szacunek do tego ile zdrowia na boisku zostawia zazwyczaj ten zawodnik trudno oczekiwać od niego wygrywania powietrznych pojedynków z Marcelo, a co za tym idzie nie było możliwości zgrania piłki do wchodzących skrzydłowych (Szałachowski, Rybus) czy też do najlepszego asystenta Ekstraklasy - Macieja Iwańskiego. Trener Białas pozbawił więc swój własny zespół możliwości kreowania skutecznych akcji ofensywnych. Co innego trener Kasperczak, który świadom wagi spotkania postawił na zawodników kreatywnych - Ba, Boguskiego i Małeckiego wspomagających Brożka, a na lewej stronie pomocy wystawił teoretycznie najsłabszego z nich w ofensywie Diaza. Było to świetne posunięcie, zwróćcie uwagę ile razy (szczególnie w pierwszych fragmentach spotkania) Diaz znajdował się w dogodnych sytuacjach - Małecki, Boguski, Ba i Brożek ściągali na siebie uwagę obrońców, rozgrywali akcję w prawym sektorze boiska by w kluczowym momencie uruchomić niepilnowanego Diaza. Nie tylko z nim mieli Legioniści kłopoty, grająca w linii czwórka defensorów miała bardzo duże problemy z zastawianiem pułapek offsajdowych ze względu na szybkość Wiślaków, ich wymienność pozycji, a także mniejszą zwrotność i szybkość Szali i Kiełbowicza.

Od samego początku jasne było, iż grając dobrze Wisła stworzy sobie przynajmniej kilka sytuacji bramkowych. Trener Kasperczak ładnie poukładał wszystko z przodu, zwróćcie proszę uwagę na Brożka, który zdobywając bramki wszystkie trzy podania otrzymał stojąc przodem do bramki (dla porównania Grzelak otrzymał jedną taką piłkę, w pozostałych przypadkach był odwrócony tyłem, z Marcelo na plecach). Z tyłu Wiślacy najwięcej uwagi poświęcili Grzelakowi (Macelo) i Iwańskiemu (głównie Sobolewski) dzięki czemu zniwelowli do minimum możliwości ofensywne gospodarzy. Trener Kasperczak w defensywie powielił więc schemat zastosowany w spotkaniu z Lechem Poznań, gdzie udało mu się wyłączyć z gry Stilića i Lewandowskiego- najwięcej sytuacji stwarzali w tym spotkaniu Peszko i Kriviec grający tak jak powinni to robić Rybus z Szałachowskim. Analizując jednak formę drużyny z Warszawy, a także mając na uwadze brak Choto zdecydował się zagrać bardziej ofensywnie i przyniosło to spodziewane efekty.

Wisła wygrała to spotkanie zasłużenie, była od początku do końca spotkania drużyną lepszą we wszystkich aspektach gry. Była jednak również drużyną lepiej przygotowaną do tego spotkania pod względem taktycznym. Całkowicie unieszkodliwiła poczynania ofensywne Legionistów, zaprezentowała dużą ilość ciekawych zagrań i ustawień ofensywnych, przygotowała niespodzianki (sytuacje Diaza) - Legia odpowiedziała jedynie jednym ciekawie rozegranym rzutem rożnym. Wielu obserwatorów tego spotkania zwracało uwagę na brak zaangażowania Legionistów, na ich tragiczną formę - osobiście uważam, iż piłkarze z Łazienkowskiej byli skazani na porażkę przez swojego trenera, który obrał złą taktykę na to spotkanie.

W najbliższych dniach dodam jeszcze analizę bramek zdobytych przez Pawła Brożka.